Trzeba pamiętać, że nawet jeśli zasoby są publicznie dostępne w Internecie i znaleźliśmy je za pomocą wyszukiwarki, nie oznacza to, że możemy je dowolnie wykorzystywać. W większości przypadków okaże się, że treści są chronione prawem autorskim i jedyne co możemy z nimi zrobić to przeczytać lub skorzystać z fragmentów na potrzeby przygotowania lub przeprowadzenia lekcji (tzw. dozwolony użytek publiczny z ustawy o prawie aut. i prawach pokrewnych z 4 lutego 1994 r).
Jednak dzięki Web 2.0 i możliwości łatwej publikacji w formie cyfrowej powstały mechanizmy alternatywne do prawa autorskiego, które bazują na jego zapisach, ale są bardziej elastyczne. Jednym z takich mechanizmów są licencje Creative Commons, które pozwalają autorom zrzec się niektórych praw do własnych prac na rzecz swobód ich odbiorców. Dzięki temu, np. zbiór zadań z historii opracowany w j. angielskim może być swobodnie przetłumaczony na j. polski, co przy “tradycyjnym” systemie prawa autorskiego byłoby zabronione lub wymagałoby skontaktowania się z autorem lub wydawcą i otrzymania zgody na tłumaczenie.
Licencje Creative Commons (CC)
Creative Commons to licencje prawne pozwalające zastąpić tradycyjny model „Wszystkie prawa zastrzeżone” zasadą „Pewne prawa zastrzeżone” – przy jednoczesnym poszanowaniu zasad prawa autorskiego. Licencje CC wykorzystują prawo autorskie, aby umożliwić autorowi przekazanie innym części przysługujących mu praw. Nie wymagają całkowitego zrzeczenia się praw autorskich. Autor ma do wyboru zestaw czterech różnych warunków udostępnienia swojego utworu, dzięki temu może samodzielnie określić zasady, na których chce dzielić się swoją twórczością z innymi (Hofmokl i in., 2009):